even bezig geweest met nogal wat
Vlaamse kleinkunst - niet de eerste
keer, overigens...
eentje daarvan, het mooie "Helena"
van Hugo Raspoet, bleef heel erg
hangen - alsmaar neuriën, opnieuw
en opnieuw beluisteren...
en zo rolde, ergens vorige week,
dit liedtekstje uit de pen - helemaal
in dezelfde trant
als ik jou weer voor mij zie staan
doodgeschrokken en ontdaan
in zwarte rouwklederen gehuld
dan kan ik weer die stille traan
zich langs jouw wang z'n weg zien gaan
terwijl jij, m'n dochter, niet duldt
die dalende traan op te vangen
zozeer ben je door mij bevangen
en versombert de gramschap je gelaat
daarom vraag ik je in die laatste levensuren
de diepste droefenis dapper te verduren
ik zeg je dit nu - straks is het te laat
treur dus niet meer na mijn dood
hou jezelf sterk en groot
en laat levenslicht jouw paden beschijnen
opdat je niet, mijn lachend lief
mijn dochter en mijn hartendief
eenzaam zou wegkwijnen...
als ik jou weer voor mij zie staan
je haren die zweven gelijk een vaan
in de zachte zomerwind
dan kan ik weer die stille traan
in mijn ogen zien ontstaan
van ontroering voor jou, mijn kind
~golo~
Geen opmerkingen:
Een reactie posten